Na het 10-jarig jubileum in de Singel moesten wij hoogdringend uitkijken naar een ruimere zaal. Studieprefect Arthur Vandervee en directeur Edwig Van de Vorst bleven niet bij de pakken zitten en in mei 1992 kreeg ik al een lijstje met de data voor de volgende vijf Muziekavonden onder de neus geschoven, met als nieuwe locatie… de prestigieuze Koningin Elisabethzaal. Het nieuws sloeg in als een donderslag bij heldere hemel. Dat het uiteindelijk 11 bomvolle Elisabethzalen zouden worden, hadden de directeurs Arthur Vandervee (atheneum), Edwig Van de Vorst (middenschool) en Guy Dumon (basisschool) op dat moment niet durven dromen.
De Elisabethzaal is en blijft een plaats die menig artiest en toehoorder bekoort. Op gebied van akoestiek behoort het tot de beste zalen ter wereld en wie droomt er niet van om eens in zo’n muziektempel op te treden? Voor de kinderen is dat tevens de ‘Samson en Gertzaal’. Om zoveel mogelijk kleuters op het podium te krijgen, lieten wij op onze eerste Elisabethzaalvoorstelling ‘Samson’ aandraven en van meet af aan was het ijs gebroken. Na de pauze bracht oud-leerlinge Sylviae Traey (lichting 1973) Beethovens beroemde ‘Mondscheinsonate’ op piano. Sylvia Traey werd in 1978 laureate van de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano. Ze was jarenlang docente piano aan het conservatorium in Gent. Ze geeft regelmatig themalessen in binnen- en buitenland en in 2006 werd ze uitgeroepen tot meest verdienstelijke inwoonster van de gemeente Edegem.
De zaal telt maar liefst 2.000 zitjes en wij moesten er maar voor zorgen die zoveel mogelijk vol te krijgen. Met de splitsing van de wijk- en hoofdschool werden de koren nog meer uitgebreid en zo groeide in 1995 het aantal deelnemers tot 430. De avond werd ook zo geprogrammeerd dat zowel de grote als de kleine leerlingen elkaars optreden konden bijwonen. Gewoontegetrouw kregen de leerlingen uit kleuter- en basisschool (1e en 2e graad) de eerste drie rijen in de zaal toegemeten. De “groten” uit de 3e graad van de basisschool en het middelbaar konden de avond vanop het balkon volgen.
De coördinatie om al die deelnemers tijdig op en van het podium te krijgen lag in handen van onze wiskundige bollebozen Jan Van Oost, Eddy Perdu, Jef De Boeck, Hedwig Tuerlincx, Henk Genbrugge en Jan Dekeyzer. De toeschouwer in de zaal beseft niet welke doolhof van kamertjes en ruimtes de catacomben van de Elisabethzaal wel telt, het ideale speelterrein voor jonge en nieuwsgierige leerlingen. Het blijft voor mij nog steeds een raadsel hoe de ploeg Van Oost het telkens voor elkaar kreeg om die massakoren op tijd en stond op het podium te krijgen.
Logistiek werd het ook een huzarenstukje. Voor de generale repetitie huurden wij vier lijnbussen die constant tussen de Elisabethzaal en de school pendelden. Hierbij moesten wij o.a. rekening houden met de middagpauze en de warme maaltijd op school. Bovendien mocht de repetitie niet langer duren dan 15.30 u want de kinderen moesten ’s avonds nog naar huis gaan om zich om te kleden.
De Elisabethzaal is een klassieke concertzaal, bijgevolg is er qua belichting en klankversterking niks voorhanden. Hiervoor deden wij een beroep op een externe PA-firma die telkens met twee overvolle vrachtwagens geluids- en lichtmateriaal en twee techniekers om acht uur aan de Elisabethzaal klaarstonden. Met behulp van een tiental leerlingen uit de hoogste jaren werd dan op amper twee uur tijd het materiaal uitgeladen, gemonteerd en afgesteld en dan pas kon de generale repetitie beginnen. Voor onze leerlingen was dit telkens een zeer zware en zenuwslopende klus! Na afloop van de avond bouwde dezelfde ploeg alles weer af en werd het materiaal door de zaal naar de vrachtwagens gesleept, want de Elisabethzaal beschikt niet over een los- en laadkade. Dit duurde tot diep in de nacht, maar gebeurde zonder gemor!
Niemand zal ontkennen dat de Muziekavond doorheen al die jaren voor de nodige uitstraling van de school zorgde. Zowat de helft van onze scholengemeenschap – gaande van 2,5 tot 19 jaar – stond die avond op het podium, want in die tijd hadden wij ook nog een zevende jaar. Die honderden deelnemers zorgden thuis en in de jeugdbeweging voor de nodige mond-aan-mondreclame. Mama en papa hadden op het werk, bij vrienden, de kapper, de bakker en beenhouwer ook over het optreden van zoon- en dochterlief in dé Elisabethzaal en zo ging de bal verder aan het rollen. Mede dankzij de Muziekavond kende onze school in de jaren negentig een gestage groei (1.094 leerlingen) en dat resulteerde in 1993 met de aanwinst van een adjunct-directeur.
De Muziekavonden in de Elisabethzaal zorgden er ook telkens voor dat wij heel wat belangrijk volk uit zowel de onderwijs- als de politieke wereld over de vloer kregen. Naast verschillende inspecteurs waren er vele directies van de ons omliggende en bevriende scholen en was er steevast iemand van de raad van bestuur van het GO! aanwezig. In 1993 kwam zelfs toenmalig minister van Onderwijs Luc Van den Bossche naar de Elisabethzaal afgezakt. Ook Ingrid Pira, burgemeester van Mortsel, en haar schepenen zijn gedurende al die jaren vaste gasten geweest op onze Muziekavond.
Doorheen die dertig jaar is de Muziekavond altijd min of meer zelfbedruipend geweest. Bij het grasduinen in onze uitgebreide archieven kwam ik enkele rekeningen tegen. Zo kenden wij in 1995 een batig saldo van €1.636, in 1996 hadden wij een verlies van €570 en in 1997 sloten wij af met een winst van €644. Het jaarlijkse budget bedroeg toen zo’n half miljoen oude Belgische frank (€12.500), wat in die tijd – voor een schoolse manifestatie – toch een gigantisch bedrag was. Gedurende die dertig jaar hebben wij steeds op de financiële en materiële steun van onze Vriendenkring o.l.v. hun voorzitter Robin Libeer kunnen rekenen en dit gaf ons de nodige slagkracht. Sedert de overstap naar het cc Mark Liebrecht in 2003 kunnen wij gestaag een mooi positief saldo voorleggen dat ten goede komt aan de algemene werking van de school.
De voordelen van de Muziekavond vallen op pedagogisch gebied ook niet te versmaden. Vooral voor het bereiken van onderwijsdoelstellingen waarbij de leerlingen attitudes aanleren in verband met sociale omgang, werken in groepsverband, hulpvaardigheid, assertiviteit, verantwoordelijkheid durven nemen, schoonheid creëren, naar elkaar luisteren, omgaan met conflicten, leiding nemen,… Het zijn zaken die dikwijls in een gewone les niet uitvoerbaar zijn en die momenteel mooi in de vakoverschrijdende eindtermen zijn gegoten en in elke school zelfs verplicht zijn. Ook niet te vergeten is dat hier nog het unieke graadoverschrijdend samenwerken bijkomt.
De foto’s die Alfred Schallenberg van deze eerste avond in de Koningin Elisabethzaal maakte zijn nu ingescand en kan je hier bekijken. De filmpjes volgen stapsgewijs…
[nggallery id=7]
volg de KAM-Muziekavond
