Het eerste KAM-poporkest (1991)
Muziek verzacht de zeden wordt wel eens beweerd want in al die jaren hebben wij nooit tuchtproblemen gekend. Toch werden er op en naast het podium al wel eens fratsen uitgehaald…
In het begin van de jaren negentig van de vorige eeuw kenden wij een boom van Vlaamse kindersterretjes zoals Isabelle A en Sylvie Melodie. Ook op onze school liepen er enkele rond en er was zelfs een meisje dat een plaatje had opgenomen. Het sprak voor zich dat het sterrenmeisje ook haar nummertje in de Elisabethzaal zou opvoeren. Voor haar act moest ze die avond echter nog eerst met de blokfluitgroep van mevrouw Elsen optreden. Occasioneel droegen die een blauwe jeansbroek met bijhorende witte T-shirt, dus niet zo direct een outfit voor een solo-optreden. Veiligheidshalve had ze haar kleren in een van de vele loges opgehangen maar tot overmaat van ramp bleek er één van haar laarzen verdwenen. Zonder laarzen kon en wou ze niet optreden en de traantjes vloeiden. Alle hens werden aan dek geroepen om die verloren laars in de kelders van de Elisabethzaal te gaan zoeken wat in feite een onbegonnen werk was, totdat er een snuggere jongen de koelkast in de loge opentrok en daar de laars vond…
In de beginjaren moesten alle deelnemers hun kandidatuur voor de Muziekavond persoonlijk op het bureau van Edwig Van de Vorst, directeur van de middenschool gaan voorstellen. Op zekere dag boden twee jonge dames uit het tweede jaar middenschool zich aan om een buikdans op te voeren. Directeur Van de Vorst heeft hun voorstel diplomatisch afgewimpeld…
Directeur Van de Vorst was een klassiek geschoolde pianist en aanvankelijk hield hij er niet van om popmuziek op de jaarlijkse Muziekavond te laten weerklinken. In de ons omliggende scholen was zo’n optreden al eens uit de hand gelopen en de kans bestond erin dat er eventueel een minder schools publiek op afkwam. Nadat ik mij garant had gesteld dat onze jongens met hun elektrische gitaren ook stijlvolle muziek konden spelen, kreeg ik de toelating om een groepje voor te bereiden. Om niet te provoceren waren onze popsterren in spé voor de gelegenheid in een deftig maatpak met vlinderdas uitgedost. Toch hield hij nog een stok achter de deur: het optreden mocht niet langer duren dan vijf minuten anders zou hij het stopcontact van de versterker uittrekken… Achteraf bleek het jaarlijks optreden van het KAM-poporkest een goede zet en een belangrijke meerwaarde voor onze Muziekavond.
Met datzelfde groepje hebben wij trouwens in 1991 succesvol voor de verjaardag van Z.M. Koning Boudewijn in de Warande te Turnhout gespeeld. Eén van de eerste KAM-bandleden, Antoon Offeciers studeerde later jazzpiano aan het Conservatorium van Antwerpen. Hij leidde in het verleden het ‘Toon Offeciers trio’ en was toetsenist/pianist/(bas)gitarist bij Sukilove, Assunta Mano en is dat nog steeds bij de Vlaamse kleinkunstzangeres Mira. Antoon maakte eerder live muziek voor verschillende HETPALEISproducties van Dimitri Leue en schreef in 2006 de muziek bij het boek ‘Even gelukkig’.
Vroeger namen onze kleutertjes zowel uit de Wijk- als Hoofdschool ook deel aan de Muziekavond. Zo had ik eens “Het toeterlied” van Bart Peeters geprogrammeerd. Voor die gelegenheid leerde ik de kleutertjes kazoo spelen, je weet wel een plastieken pijpje met een papieren membraan in de wand. Door met de kazoo in de mond een toon te zingen, gaat het membraantje aan het trillen en wordt het geluid vervormd. In al mijn enthousiasme liet ik de kindjes er maar op los toeteren. De volgende week kreeg ik echter van de juffrouw te horen dat ik haar kleutertjes voortaan iets minder hard mocht laten blazen want na afloop van mijn eerste les telde ze abnormaal veel natte broekjes…
Enkele jaren terug hadden wij een zeer creatief 6de jaar Humane Wetenschappen. De meisjes – al jaren verwoede en zeer plichtbewuste danseressen – daagden de jongens uit om in hun laatste jaar ook eens mee te doen. Hun deelname zou beperkt blijven tot enkele achtergrondpasjes. De jongens waren vlug voor het idee gewonnen maar beseften – zoals dikwijls bij mannen – veel te laat de ware toedracht van hun engagement. Terwijl de meisjes wekelijks oefenden kwamen de jongens nooit opdagen. Op de dag van de generale repetitie konden ze er niet meer van onderuit en werden ze door hun vrouwelijke klasgenoten op het podium gesleurd. Eenmaal op het podium en voor zo’n grote zaal, zagen ze hun stommiteit in… Niet getreurd, voor het eigenlijke optreden zou het wél lukken! Een pientere klasgenoot had immers dé oplossing gevonden: uit de voorraadkamer onder de keldertrap van het Mark liebrechtcentrum haalde hij een bakje bier en samen met zijn vrienden maakte hij die soldaat. Hun danspremière is wonderwel – dankzij de meisjes – goed afgelopen maar na afloop van de voorstelling hadden ze minder geluk want de lege gele bak hadden ze per ongeluk in de struiken naast mijn fiets achtergelaten. ’s Maandags hebben ze geld mogen inzamelen om een volle bak te kopen en na school – vergezeld van de nodige excuses – aan de zaalverantwoordelijke af te geven…
De foto’s van de 12e Muziekavond in de Koningin Elisabethzaal op vrijdag 4 maart 1994 zijn aangevuld en vind je hier.
[nggallery id=8]
volg de KAM-Muziekavond
